Samen verder als ouders als
het als partners niet meer lukt
Hoe dan?
Dat is een vraag die je jezelf hoogstwaarschijnlijk stelt als je gaat scheiden of als je net gescheiden bent. Er komt zoveel op je af. Het is een wirwar van gevoelens en gedachten. Verwarrend en emotioneel.
En nu? Waarom wij? Hoe red ik het alleen? Kan ik dat wel? Hoe regelen we dat met de kinderen? Ga ik ze missen?
Hoe ga ik alleen verder? Waarom voel ik mij zo eenzaam? Zo twijfelend, zo schuldig, onmachtig, boos? Komt er een einde aan het verdriet?
Al deze gedachtes en gevoelens zijn heel normaal. Of het nou jouw keus was om te scheiden of niet. Je voelt je onzeker over de toekomst. Want alles wat veilig scheen, lijkt er ineens niet meer te zijn; je gezin.
Ouders blijf je altijd, allebei, samen.
Hoe je het ook wendt of keert, uit elkaar gaan is intens verdrietig. Voor jou, voor je partner, jullie kinderen, vrienden en familie. De aanloop naar een scheiding, kan als een knoop in je buik voelen. Het voelt onzeker en angstig. Als jullie samen niet (meer) de verbinding kunnen vinden waar je naar verlangt of waar je op hoopte kan het voelen als falen en tekortschieten.
Zit je in deze aanloop fase of is de knoop doorgehakt en gaan jullie echt uit elkaar, kunnen er nog veel meer emoties spelen. Je kan je boos voelen, angstig, verward, schuldig, alleen, onmachtig. Waar jullie eens een team waren, kan het nu voelen alsof jullie lijnrecht tegenover elkaar staan. Er kunnen andere belangen gaan spelen. Belangen die voorbij gaan aan de kinderen. Omdat je eigen emoties misschien nog in weg zitten en je niet weet waar je moet beginnen om de scheiding een plek te geven.
Het is niet de scheiding zelf die het meest schadelijk is voor de kinderen, maar het conflict dat ouders hebben en continueren. Als jullie allebei heel hard, in een andere richting, gaan trekken aan een touw, wordt een knoop die daar in zit strakker en krijgen jullie deze er wellicht niet meer uit. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe frustrerend en irritant het is, als het niet lukt een knoop uit een touw te halen. Soms geef je op, soms knip je het touw door. Maar dat is niet in het belang van de kinderen. En ook niet in het belang van jezelf.
Daar kom ik graag helpen. Want uit elkaar gaan kan ook anders. Ik help je graag jouw emoties te ontrafelen om te zorgen dat je het touw iets kan laten vieren. Zodat er ruimte ontstaat, in de knoop, bij jezelf en in de interactie met de andere ouder.
Als partners gaan jullie uit elkaar, maar niet als ouders. Ouders blijf je altijd, allebei, samen. Partners die los van elkaar een nieuwe weg inslaan, maar nog steeds een lijntje hebben. Laten we ervoor zorgen dat in dat lijntje geen knopen zitten, zodat alles kan stromen. Voor je kinderen, maar zeker ook voor jou. Zodat je een nieuwe start kan maken, een nieuw begin. Al lijkt dat misschien onmogelijk, ik weet dat het kan. Door mijn eigen ervaring en door anderen hierin te begeleiden.
“The comeback is always stronger than the setback”